فراموشم می کنی به سرعت رفتن، سراغم نمی گیری تا لحظه بودن، مرا بی احساس پنداشتی،
ندانستی سراسر احساسم، نفهمیدی چنان غرق در عشقم که با تو غم نمی دانم، بی قرارم تا
تو برگردی، جدایی چه سنگین است، بی تو بودن سایه شوم است، تو آنجایی با آرزوهایت
خوش و خرم غافل از احوال ما سرمست میگردی، من و دلواپسی هایم درد جدایی می سرائیم،
راستی یادم هست قطره اشکی که فرو ریخت از چشم هایت، آنگاه در آغوشم آرمیدی، چگونه
باور کنم وفایت را در اوج بی تابی، چگونه بگذرم از خاطره هایت که همچون رودی پیوسته
بر من جاری است و به مانند عشقت رهایم نخواهد کرد، از من بر تو تنها چشمه سار روان
محبت است که می ماند، باران بی دریغ احساس و شب ناله های بی تو بودن که تو هیچ
نشنیده ای از آن، مرا با من رهسپار کردی تا مرز بی فروغ تنهایی، در باورم نیست این
لحظه های بی رحم زمانه، من و دست خطی که با هم بغض داریم، خنده هایت از دیدن جمله
هایم، صادقانه می گویم، باور کن!
چشمانم را بیاد داری؟ تمنایی داشت که تنها
تو می دانستی، نگاهم دیدی و بر رفتنت اسرار کردی، براستی دل شکستن را از که آموختی؟
چگونه مشق وفاداری مینوشتی؟ من در پی دیدار تو، تو در پی دیدار یار، در دیاری بی
نشان، از من گذشتی آنچنان که هر لحظه اسیرم در غم علت آن. اکنون کجایی با من بگو،
سر در آغوش که داری بازگو، خنده هایت با دیگری، قرار از قلب من می برد ای بی وفا،
عهدت شکستی بی دریغ، گناه نا کرده ام کردی دلیل، هر چه گفتی سوار بر باد شد، گفته
هایت در دلم فریاد شد. هر چه گفتم دروغ پنداشتی، جمله راست بود، ولی باورشان
نداشتی.
شاید ندانی حس قریب دیدنت را با رقیبی که هیچ نداند از قلب ما، پس
چه شد آن شوق و اشتیاق لحظه های واپسین، برق چشمانی که جز تمنایم نداشت، گرفتار
هوای که شد؟ آمدی با دلبری هایت اسیرم ساختی، دیدی چگونه عشق تو شد مکتبم، اکنون
رهایم می کنی؟
من و حس اینکه هر لحظه اینجایی، چشمهای به اشک نشسته ام در
غروبی از جنس شب، غروری که شکاندی، عشقی که انکارش کردی، دستهایم که می نویسند،
گرمایی که یادت هست، انتظارت را خواهیم کشید تا که بیایی، صبوری می کنیم تا لبخندت
را دوباره ببینیم و تو تلخی احساس غریبانه ما را که از نبودنت زنگار بسته است،
هنوزم باور نداری؟
شبها برایت می نویسم، تو را می طلبم که دلم را تصاحب کرده
ای، در پس این دلدادگی قصه ای ناگفته دارم، که تاب گفتنش را هیچ ندارم، حتی با تو
که محرمی جز تو ندارم، آشنایی با سرگذشتم اما راز دلم با تو نگویم. قلب من خانه ای
دارد با دری همیشه باز بروی تو. میهمان قلبم باش بار دگر ای بی وفا!
نفهمیدی چه می گویم
ندانستی چه می
خواهم
*
گمان کردی که چون از عشق می گویم
نیاز پیکرم را در تو می
جویم؟
*
تو فکر کردی
که عشق جز خواهش تن نیست
و جز این آرزو در باطن من
نیست؟
*
نفهمیدی! نفهمیدی!
که این افکار
در من نیست!!
*
و عشق آن واژه پاکیست
برای من...
که بی تو
معنی تنهایی مطلق
برای
دستهای من...
برای حرف
های من...
برای آنچه می گویم...
*
نمی دانی! نمی دانی!...
چه می
گویم